Halüsinasyon gören Haçlı ordularının huşu yüklü cinnetiyle atılıyorlar.

   Yaydan fırlayan yamyam motivasyonuyla hücum ediyorlar.

   Kıpkızıl, zehirli bir zamkın içinde çırpınarak birbirlerini gırtlaklıyorlar!

   Tarihteki, hikâyelerdeki tüm destansı çatışmaların haşin özü, konsantresi, usaresi bir şırıngaya çekilip Titanik’e zerkedilmiş!

   Korkuyla kavrulmuş suratlara, telaşla haşlanmış gövdelere kızıl zikzaklar çiziliyor!

   Harlı köpüklü kaygan zeminde bir hayat memat koşusu, mahşer olimpiyatı.

   Atlas Okyanusu cinai haykırışlar, cinnet çığlıkları ve canhıraş feryatlarla çınlıyor!

   Astronomik bir sabotaj! Oşinografik bir hüsran!

   Felaket, skandal ve deliliğin ağulu terkibi!

   Dalgalar yeni bilenmiş bıçaklar gibi bordaya, karinaya zınk zınk saplanıyor!

   Şatafatın, debdebenin, ihtişamın dekorundaki kristaller, cinayet sahnelerini gökkuşaklarıyla çerçeveleyip çoğaltıyor.

   Yüzen sarayda kıyametin nihai alametleri belirmişti. Gemi düdüğü müydü çalan, sur mu üflenmişti?

   Oysa daha demin okyanusun demli karanlığında yakamozlu eteklerini kraliçe özgüveniyle sürüyerek süzülüyordu?!

   Müzayede vitrininde siyah kadifeye dizilmiş, mücevherlerle bezeli Bizans hançer koleksiyonu gibi göz kamaştırıyordu.

   Fakat şimdi... birdenbire mutantan bir mutant izdihamı yaşanan, kaotik bir katliam platformuna dönüştü!

   [Derinlerden, Bear McCreary’nin Battlestar Galactica için bestelediği Boomer Takes Hera duyuluyor.]

   Kraliyet düğünü pastası gibi görkemli transatlantiğe, cehennemin zıkkım sosları dökülmüş, lüks döşemelere yayılmış.

   Gaz maskeli komandolar, Kalaşnikov’larıyla [AK 107] keşmekeş çorbasını karıştırıyor.

   Buz dumanı içinde titreyen gövdeler, soğuk namlularla dürtülünce bir anda korlaşıyor!

   Vahşetin haşyeti anbean artıyor.

   Herkes, kuduza yakalanmış zombi çevikliğiyle saldırıyor.

   Viagra reklamı gibi.

   Kambur pompuruğun sırtından çekilen bıçak, titrek cadalozun suratına saplanıyor!

   İhtiyar bir kadın sendeleyerek, uzun ak sakallarından kavradığı bir kelleyi sürüklüyor! Vınk! Gaipten bir ok! Teyzeciğin çürük karpuz kafasını yarıyor!

   Afrikalı büyükelçi, İngiliz rockstar’ın göğsüne baltayı indiriyor!

   Japon işadamı, 1965 Venezuela güzellik kraliçesinin şahdamarını hırsla ısırıp koparıyor!

   Şeyh, kılıçla, mösyönün boynunu vuruyor!

   Nobelli akademisyen, Hollywood jönünü sopalıyor! Kont, leydinin ince belini orakla biçiyor!

   Fraklar, döpiyesler, kravatlar, straplez elbiseler, smokinler, fırfırlar... yırtılıp yanarak, lime lime paçavraya, küle dönüp uçuşuyor!

   72 milletin temsil edildiği cihan harbi modeli.

   Köpekbalığı sırıtışlı hortlakların imha savaşı.

   Uzunluğu 7 bin metreyi bulan koridorlara gürül gürül dolan kan, ter, salya, kusmuk, sümük, yağ, idrar... kokteyli hızla yükseliyor!

   Hercümerç içindeki “son nefes” korosunun dehşetengiz vokali, hercai geceye mentollü bir duman gibi yayılıyor.

   Pili zayıflamış Barbie bebek misali ayaklarını sürüyen Jojo Jaguar, köprü üstünde ağlayarak aranıyor: “Marcooooooo!” Elindeki şarap kadehi, solgun bir feneri andırıyor: “Marcooooooo!” Savrulan kılıçlar, fırlayan oklar, inip kalkan baltalar arasında... Sırılsıklam, mecalsiz bir sarhoşluğun içinden sesleniyor: “Marcooooooo!” GüMMM! Karamel saçların çevrelediği kalp şeklinde sütlü dondurmaya benzeyen yüzü, bir balyoz darbesiyle ezilip dağılıyor!

   İç organlarımın naylon gibi büzüştüğünü hissediyorum. Kalbimin kırmızı kablosu kesiliyor, beynimden bir conta fırlıyor!

   Titanik, granüllü bir adrenalin medcezirinde su yatağı misali savruluyor, korku girdabında bir ölüm döşeği gibi fırıl fırıl dönüyor!

   Yerden göğe yağıyor kan. Tüm fıskiyeler sonuna kadar açılmış. Lazer şovunu andıran; titrek, dalgalı, kızılötesi kan. Festival konfetisi, havai fişek, buz tozları, ham petrol gibi fışkıran, saçılan, desenleşen, yanardöner kan. Yağlı parıltılarla fokurdayıp köpüren, yalazlanarak devriye gezen, lanetli bir hazine gibi ışıl ışıl kan. Titanik’in kendi kanı; art arda patlayan borularından püsküren, pervanelerini döndüren, benzin gibi tutuşup alev alan kan. Kamaralara şırıl şırıl sızıyor, lombozlarda yalpalanıyor, hipnoz helezonları gibi vızıldayıp halkalanıyor! Sel basmış zindan bodrumunun kırmızı alarmı!..

   Ben delireli çok olmuştu. şimdi ise divaneliğin ötesinde, adı konmamış bir evredeyim. Cinnetin artçı şokları, ruhumu meşum bir ayazla yakıyordu. Can çekişirken, şeytan tarafından gıdıklanmak mı desem? Kuyumcu terazisinde tartılmış bir paradoks? Zor sorulardan ibaret bir alınyazısı?..

   Televizyonu açık bırakıp kendimi balkona attım. Bir sigara yaktım. Geceleyin gökyüzü deli kızın çeyizi gibi karmakarışıktı. İstanbul’un üzerine ışık kırıntıları saçılmıştı. Gökte yüzen ince dumanın içinde UFO’lar, yarasaları ürkütmüştü.

   Kimileri tehlikeyi sever; ben onlardan değilim. Fakat bu, peşimdeki profesyoneller için bir anlam taşımıyordu. Alnımdaki soru işareti çengelinin altına noktayı koyacaklardı.

   Cayır cayır yanan okyanus şöminesi Titanik’e atılan son odun ben olacaktım.

   Kıçımı kurtaranlar, kellemi koparacaktı...

   "Babam" dedi kaleci Göksel korkmuş ve ağlamaklı bir sesle, "Babam da orada..."

   "Daha iyi ya... En azından sana baban küfrediyor."

   Sonra hepsine döndü Sami. "Aldırmayın çocuklar" dedi. "Başımızı dik tutacağız ve sahaya çıkacağız. Maçı kazanırız kazanmayız önemli değil. Önce sahaya çıkmalıyız." 

   Soyunma odasındaki karatahtaya yaklaştı ve tebeşirle maçın kadrosunu yazmaya başladı. Başladı başlamasına ama eli gitmiyordu tebeşiri karatahtaya sürtmeye. Adı gibi biliyordu, bu çocukların hiçbiri bugün o sahaya çıkmak istemiyordu. Adı gibi biliyordu, bir süredir ilk on bire giremeyen Tazı Vedat bile sevinmeyecekti bu hafta bulacağı şansa.

   Capsalgine kokusu içinde oturan çocukların ismi defalarca yazıldı bu tahtalara. İlkokulda, teneffüste yaramazlık yaptıkları günden beri adları yazılıp siliniyordu. Bazıları sırf tahtaya adı yazıldı diye dayak yedi öğretmenlerinden. Bazıları, hiçbir şey yapmadıkları halde sırf sınıf başkanına itiraz edemediği için yazıldı o tahtaya. Bazıları bir arkadaşının sırrını ele vermemek için kendini feda etti o karatahtanın kapkara uçurumunda. Ama Puşkaş Sami çok iyi biliyordu ki bugün buraya yazılan isimler bir daha silinmeyecekti. Seneye yeni gelen teknik direktör bu tahtayı silecekti ama bu çocukların ruhundan bugünü çıkaramayacaktı. Yazamıyordu bir türlü Göksel'in adını. Ama Göksel biliyordu sahaya çıkacağını. Eldivenlerini giymişti bile. 

   Puşkaş Sami, "Aldırmayın" dese de dışarıdan gelen uğultuya aldırmamak mümkün değildi. Çocukları birazdan aslanların önüne atacaktı. İçi el vermiyordu ama yapmak zorundaydı. Aslında kendisinin de sahaya çıkmaya cesareti yoktu. Topluca edilen küfürlerin arasında bazı sesleri tanıyordu, Akşam rakı içtiği arkadaşları küfür ediyordu ona. Ağabeyi, kardeşi, bacanağı, eniştesi, komşusu, çocukluk arkadaşları, beraber top oynadığı futbolcu eskileri, kiracısı küfür ediyordu. Bütün bir kasaba hep bir ağızdan salyalar akıtarak küfür ediyordu Puşkaş Sami'ye. Ona "Puşkaş" lakabını takanlar küfür ediyordu. Attığı gollerle sevindirdiği taraftar küfür ediyordu. Kurduğu küçücük hayattan onu koparıp yeniden bu kasabaya getirenler, ayağına kapanıp "kurtar bizi" diye yalvaran yöneticiler, davul zurna eşliğinde küfür ediyorlardı Sami'ye. bunlar aklına geldikçe o da sahaya çıkmak istemiyordu.

   Taraftar olmak ikiyüzlü olmaktı! Puşkaş Sami çocuk denecek yaşta öğrenmişte ve artık çok iyi biliyordu bunu. Maç bitecek, buradan çıkacak ve evine gidecekti. Şimdi ona küfür eden komşusu akşam teselliye gelecekti. Meyhaneye gidecek, şimdi küfür eden garson büyük bir saygıyla onu selamlayacak, sonra, "Sami Abime bir otuz beşlik çek" diye seslenecekti mutfağa. Sami'nin meyhaneye gelmiş olması şerefine kadeh kaldıracak, takımın haline birlikte üzüleceklerdi. Bu küçük stadın kapısından çıkan herkes Sami'yi yeniden sevmeye, yeniden ona saygı duymaya başlayacaktı ama stadyumun içi ne meyhaneye, ne komşuya ne de sokağa benziyordu. Stadyumun içi cehennemdi ve tribündeki kalabalık Sami'yi linç etmek istiyordu.

   Kulakları uyağa tepki veriyor. Uyak - ciddi bir insana gülünç geliyor. 

   "Asrın - insanın!" diye yineliyor. (Ama ona az önce iki sözcük duyup yineIediğini söyleseniz, inanmaz.) 

   "Avrupa'da yetenekli insana şan şöhret elde etmesi için büyük olanak sağlanıyor. Orada başkasının şan şöhretini  severler. Rica ederim, dikkat çekici bir şey yap ve seni şan yoluna çıkarsınlar... Bizde bireysel başarı elde etmek için bir yol yok. Doğru değil mi?"

   Sanki, kendi kendimle konuşuyorum. Birtakım sözcükler, sesler dile getiriyorum. Ve benim şakımam onu rahatsız etmiyor. 

   "Ülkemizde şan yolu parmaklıklarla sınırlanmış... Yetenekli insan ya sönüp gidecek ya da büyük bir skandal koparıp parmaklığı devirmenin yolunu bulacak. Örneğin, ben tartışmak istiyorum. Kişiliğimin gücünü göstermek istiyorum. Kendi şanımı istiyorum. Bizde insana ilgi göstermekten korkuluyor, ben aşırı ilgi istiyorum. Küçük bir Fransız kasabasında doğmak, hayallerle büyümek, kendime yüksek bir hedef koymak ve harikulade bir gün kasabadan çıkıp yürüyerek başkente gitmek, orada fanatik bir şekilde çalışarak hedefime ulaşmak isterdim. Ama Batı'da doğmadım. Şimdi bana şöyle diyorlar: Sen, yani en harikulade kişilik, bir hiçsin sadece. Ben de zaman içinde, karşı çıkabileceğim bu hakikate alışmaya başlıyorum. Hatta şöyle düşünüyorum: Yani, müzisyen, yazar, komutan olarak, Niagara Şelalesi'nin üzerinden bir halatın tepesinde geçerek ün kazanabilirim işte... Bunlar şan şöhret elde etmek için mubah yollar, burada kişilik kendini göstermek için acı çekiyor... Ama bir düşünün, bizde ne zaman bir amaca yönelmişlikten, yararlılıktan bahsedilecek olsa, insandan nesne ve olaylara yönelik ciddi, gerçekçi bir yaklaşım beklenecek olsa, hemen bir hemen bir onay alıp aptalca olduğu besbelli bir şey yaratması, dâhiyane bir rezalet çıkarması ve sonra da, 'İşte siz öylesiniz, ben de böyleyim,' demesi bekleniyor. Sokağa çıkması, seninle bir şey yapması ve etrafı şöyle bir selamlaması bekleniyor: 'Yaşadım, ne istersem yaptım.'"

   Hiçbir şey duymuyor.

   "Hatta kalkıp kendi işini bitirmen bekleniyor. Nedensizce kendini öldürmen. Rezalet çıksın diye. Herkesin hayatına son verme hakkının olduğunu göstermek için. Şimdi bile. Sizin eşiğe kendinizi asmanız.

   "En iyisi Varvara Meydanı'na, şimdi Hogina denen yere asın kendinizi. Yüksek Halk Ekonomisi Sovyeti'nin eşiğine asmalı insan kendini. Orada kocaman bir kemer var. Görmüş müydünüz? Orada oldukça etkili olur."

   Bir keresinde Muhtar’ın oğlu Avni; “ateşlenip hasta olduğum zaman canımın istediği her şeyi annem bulup buluşturur” demişti. O sözler zihnime, yüreğime bir kitabe misali öylesine kazındı ki; ilk fırsatta denedim. Önce hasta olup ateşlenmem gerekiyordu aklımdakini yapmam için. Ben de oldum… Sınıftan aldığım tebeşirleri ezip suyla yuttuktan sonra gün içerisinde istediğim ateşe kavuşmam zor olmadı. Anacığım yatak döşek yatırıp üzerime titrerken; gözleri nemli bana baktı. Onun içinde kolay değildi kadın başına çocuk büyütmek. Kederli bir iç çekişin ardından nasırlı elleri yüzümde dolaşıp hafifçe eğildi üzerime. “Bir isteğin var mı oğlum?” İstediğim soru nihayetinde gelmişti. Sesimi aramak için ağzımı açtığımda son derece paslı bir cızırdamayla döküldü kelimeler dudağımdan. “Babamı istiyorum anne.” 

   Gözünden önce bir damla yaş düştü ve hemen peşi sıra takip etti sağanakları. Ağladı annem. Anlamadım o zaman neden ağladığını, anlamda veremedim ayrıca. Zaten üzerinde dahi durmadım benim istediğim sadece babamdı. Babam… Avni ateşlenince istediği her şeyi bulup getiriyorsa anası, benim istediğim maliyeti olmayan bir şeydi ve benim anamda getirebilirdi öyle değil mi? Çünkü babamdı benim istediğim. Sadece babam. Sonuç itibarı ile ben o zaman sadece ateşlendiğimle kaldım çünkü ne babam geldi, ne de benim hastalandığımdan haberi oldu. Anacığımın yaptığı ilaçlarla sıkı bir terledim sonrasında attım ateşi; ama yüreğimdeki kor alev alev yanıyordu hâlâ. 

   Günler günleri, haftalar haftaları ve aylar ayları kovaladığında nihayet babamın yılda bir kez kullanabildiği o iznini tüketme zamanı gelmişti. Annem günler öncesinden hazırlıklar yaptı elde olan imkânlarla. Babamın en sevdiği yemekler sürüldü ocağa. Eski zaman, yokluk çok ve hâliyle lüks bir şeyler insanın en sevdiği yemekler olmuyor. Ya turşu kavurmasıdır veya mısır ekmeği, belki de açılan yufkalara dökülen şerbetli uyduruk bir tatlı… 

   Velhasıl o gün gelip çatınca vardı babam evimize. Zihnimde büyüttüğümden mi yoksa gerçekte öyle olduğundan mı hâlâ bilemem bunu ama o gün çok büyük geldi babam gözüme. Belki de yüreğimdeki hasretin darası onu oldukça ağır kılmıştı görüş alanımda. Yüreğim kuş misali bir çırpınış içerisinde sevinçle babamın dizlerine sarıldığımda şefkatle eğilip aldı beni kucağına. Sıkıca sarılıp öptü siyah saçlarımdan ardından da yanaklarımdan. “Kuşlar söyledi beni çok özlemişsin öyle mi?” Babamın sorusuna gülümseyerek başımı salladım. “Çok özledim.” Dedim sonrada ekledim. “Peki, kuşlar hasta olduğumu ve senin gelmeni çok istediğimi de söyledi mi?” Anlamadığım bir şekilde annemle bakıştılar, sonra garip bir karartı çöktü gözlerine ve ardından yine sarıldı. Neşeyle gülümseyip ben de sarıldım. “Aslan Babam.” Hemen karşılık buldu sözlerim. “Aslan Oğlum.”

   O gün hiç babamın dizinin dibinden ayrılmadım. Nereye gittiyse ben de gittim peşi sıra. Elini tutarken göğsümü şişirdim, son derece gururlu bir eda ile. Babam yanımdaydı çünkü. Kaç gün bu şekilde birlikte gezdik bilmiyorum, saymadım. Sayılı günler geçer misali sözünün vuku bulmaması adına saymadım… Nihayet bir sabah uyandığımızda babam; “Yarın bayram” dedi ve ekledi. “Bugün sana bayramlık almaya gidelim pazara. Ne istersen alalım olur mu?” Bir şey söylemeden gülümseyerek salladım başımı. İçim kıpır kıpır yaptım kahvaltımı. Annemin sürdüğü kuru yağlı ekmeği yedim. Zeytinimi iki ısırıkla tamamladım ve midemin diğer boş kısmını babamın yüzüne bakarak doyurdum. 

   Kahvaltımızın ardından hep birlikte Pazar yerine indik yürüyerek. Kimi omuzlarında taşıdı babam kimi elimden tuttu ve beraber attık adımlarımızı. İnanılmaz keyif almıştım, daha dün gibi hatırımda yüreğimin o pır pır heyecanı… Pazar alanına geldiğimizde eksiğim ne varsa aldılar, kimisinde beğenip beğenmediğimi sordular kimisinde hiç sormadılar, sanırım en uygununu aldılar. Zaten benim de giysilere dair hatırladığım tek şey hepsinin iki beden büyük oluşu ve anacığımın “e seneye de giyer” sözleriydi. Neticede o zaman alınan kazağın, kolu söküldüğünde üzerime anca oluşuydu, o yıllardaki kıtlığın kanıtı.

   İkindi vakti girmek üzereydi biz pazardan çıktığımızda. Neşe ile sekerek yürürken; tezgâhta parıl parıl parlayan şey çekti dikkatimi. Büyülenmişçesine yürüdüm ona doğru ağzım bir karış açık, gözlerimde son derece hayranlık anlatan bakışlar eşliğinde… Elimi uzatıp dokundum ve usulca gezdirdim parmaklarımı. Sonra başımı hafifçe kaldırdım babama doğru. “Çok güzel” dedim ve hemen ekledim “benim olabilir mi? Alır mısın bunu bana?” Babamın vereceği tepkiyi korkarak beklerken; aldığım yanıt gülümseme ve başını “evet” anlamındaki sallayış oldu. Bundan sonrası ise hızlı çekim misali gerçekleşti. Babamın fiyatını soruşu, parasını cebinden çıkartıp uzatışı, ardından file torbamıza koyup yanımıza alarak evin yolunu tutuşumuz.

   Yol boyunca anacığımın elindeki torbaya baktım, nasılda bana bakıp parıldıyordu. Ona her bakışımda kalbim kıpır kıpır yapıyorsa bu bir aşk olabilir miydi acaba? Sahi aşk neydi? Köyde bazen ablalar, abiler konuşur bizim aracılığımızla mektup yollarlardı birbirine. O halde mektup yollamak mıydı, yoksa atma türkü tüttürmek miydi aşk? Düşüncemle omuzlarımı silkerken; boş verdim önceki yarım yamalak öğrendiğim bilgilere.  şık olmak istemek ve onun varlığına ihtiyaç duymaktı bence. Ben eğer onu çok istediysem varlığına ihtiyaç duyduysam ona âşıktım ve o da benim ilk aşkımdı öyleyse. Hem ilk aşkım, hem ilk kalp tutulmam. 

   Heyecan kalbimi esir alıp yol boyunca beni soluksuz bırakırken; bedenimde ve ruhumda tarifsiz tatlar yaşamama sebep oluyordu. Akşam ezanı okunmadan eve varmıştık. Aldığımız bayramlıkları her gece yattığım divanın karşısındaki sedire dizdik, babamla. İlk aşkımı da koydum hemen yanı başına. Ekseri erken yatmayı sevmezken, şimdi bir an evvel uyumak istiyor sabah olunca doludizgin bir bayram yaşamak istiyordum ilk aşkımla. Bu heyecanımı anlayan annem evvela yıkadı beni. Her tarafımı beyaz sabunla köpürtürken; “her çocuk arife günü yıkandı mı arife çiçeği olur” dedi. Tabi yine anlamadım. Sahi bu büyükler neden çocuklarının kalbinden veya dilinden konuşmuyordu da bizlerin bunu kendi dünyamızda anlamamızı istiyordu bilmiyorum. Şimdi yetişkin olup bu ve buna benzeri sözleri hâlâ idrak edemiyorsam, gönlümün o yıllarda kaldığının emaresidir belki de bu…

   Annemin beni kurulayıp, pamuklu pijamalarımı giydirmesi ve babamın kucağına alarak divandan bozma, geceden geceye hazırlanan seyyar yatağıma yatırmasıyla gün son buldu artık. Işıklar kapanıp gözlerim ona takılı kalmış bir şekilde daldım uykuya. Gözümü açıp kapama ile geçen zamanın ardından gün ağarmış bayram sabahına merhaba demiştik sonunda. Oldukça neşeli geçen ve ne yediğimi hatırlamadığım kahvaltı sonrası giyindim bayramlıklarımı. Babamla bayram namazı için evden çıkmadan ilk aşkımı da aldım yanıma. E, onsuz gidemezdim, ben nereye o oraya. Birlikte sekerek yürüdük yolları, birlikte tırmandık onca merdivenleri ve birlikte girdik camiye. Yanı başıma iliştirdim onu. Arada bakıştık birbirimize...

   Kılınan namazın, cemaatin birbiri ile bayramlaşmasının ardından tekrar evin yoluna revan olduk babamla. Kapıda bizi bekliyordu annem; babamın elini öpüp bayramlaşınca ben de aynı şekilde öptüm babamın ve ardından anacığımın elini… Sonrasında hep birlikte gezdik büyüklerimizin evini ve onlarla bayramlaştık. Bu esnada tabi ilk aşkımda yanımdaydı hep. Dedim ya; ben nereye o oraya… Nihayet ziyaretlerimizi bitirip eve döndüğümüzde sokakta oynayan arkadaşlarımın yanına katıldım. Olgunda olsam çocuktum nihayetinde ve oynamak hakkımdı. Koşmaya başladık, tatlı bir eğime sahip olan güzel bayırdan aşağıya. Sanki dizlerimizin kesildiğini hisseder oluyor, arada çığlıklar koparıveriyorduk dudaklarımızdan. Ah nasılda güzeldi… 

   Sonrasında dere kenarına vardık. O gün akan suya baktığımda garip bir hüzün çöreklendi küçük yüreğime, şimdi dahi anımsadığım garip bir duygu eşliğinde... Geri dönmek istemiştim, sanki benden alıp götüreceği şeyleri sezmiştim. "Gel, suya ayaklarımızı sokalım." Avni'nin beni dürtükleyerek söylediği sözler üzerine iç çekerek geldim kendime. Başımı "tamam" dercesine sallayıp çok da iradem dâhilinde olmayacak bir şekilde adımlarını takip edip onunla birlikte oturdum düzlüğe. Ardından isteksiz bir şekilde çektim kucağıma ayağımı. Usulca dokundum ilk aşkım dediğim pabuçlarıma. Ayağımdan yavaşça çıkarıp bıraktım yanıma. Bir gözüm onlarda, diğer gözüm ayaklarımı ileri geri yapıp köpürttüğüm sularda. İçimden atamadığım hüzün öyle yoğundu ki arada Avni bana su fırlatsa da değişmiyordu bu. Fırtına öncesi sessizlik misaliydi her yer.

   Ben dalgın dalgın sulara baktığım sırada arkamızda koşturan çocukların sesi ve hareketleri artmış arada bize çarparak sendelememizi sağlıyordu oynadıkları plastik top… Dakikalar ilerledikçe bu temaslar artmış benim huzursuzluğumu ikiye katlar olmuştu. “Ben artık gideyim.” Diyerek Avni’ye düşüncemi bildirip karşılığında onun başını sallamasıyla aldığım cevabın üzerine ayağa kalktığım sırada top önce bana sonra pabucuma çarptı… Ve hiç olmaması gereken bir şey olup dereye düştü teki… 

   Gözlerim yuvalarında irice açılıp ona bakarken çoktan suyun kuvvetiyle aşağıya doğru salınmaya başlamıştı. “Ayakkabım.” Diyerek bağırıp hızla yalınayak koşmaya başladım, ayağımın altındaki çakıl taşlarını önemsemeden. Koştum, koştum, koştum. O güne kadar bildiğim tek hız türü; ışık hızıydı; ama o saniye bu bilgiye birde suyun akış hızı da eklendi. O kadar süratliydi ki yetişemedim ve kayboldu görüş alanımdan. Gözümden hızla yaşlar süzülürken tekrar döküldü dudaklarımdan canımı acıtan kelime. “Ayakkabım.” 

   Bir insan kayıp giden bir ayakkabı için bu kadar gözyaşı döker üzülür müydü hiç? Ben üzülmüştüm işte. Peki, bir insan bir ayakkabıya âşık olabilir miydi hiç? Ben olmuştum işte… Sebebi babamla birlikte almış olmam mı, yoksa babamın almış olması mı bilemem ama o kayıp giden ayakkabı benim ilk aşkım ve ilk kalp tutulmamdı. Herkes kendi yaşadığını bilip; ona üzülüp sevinirken; yaşadığım ilk kalp tutulmamı baş edemeyecek kadar büyük bir olay olarak görmem çok da manasız değildi bence o yaşımda. Yetmiş yaşındaki dedem dahi “bu hayatta ne yaşadın diye?” diye sorulmuş bir soruya “bu ahir ömrümde yaşadığım sadece bir gündür, o da bugündür.” Cevabını veriyorsa eğer; on senelik yaşamımda hissettiğim ve tattığım ilk aşk, ayakkabılarıma olanı ve en büyük acı da yine onu kaybetmem olması çok da olasılıksız değildi herhâlde...