Halüsinasyon gören Haçlı ordularının huşu yüklü cinnetiyle atılıyorlar.

   Yaydan fırlayan yamyam motivasyonuyla hücum ediyorlar.

   Kıpkızıl, zehirli bir zamkın içinde çırpınarak birbirlerini gırtlaklıyorlar!

   Tarihteki, hikâyelerdeki tüm destansı çatışmaların haşin özü, konsantresi, usaresi bir şırıngaya çekilip Titanik’e zerkedilmiş!

   Korkuyla kavrulmuş suratlara, telaşla haşlanmış gövdelere kızıl zikzaklar çiziliyor!

   Harlı köpüklü kaygan zeminde bir hayat memat koşusu, mahşer olimpiyatı.

   Atlas Okyanusu cinai haykırışlar, cinnet çığlıkları ve canhıraş feryatlarla çınlıyor!

   Astronomik bir sabotaj! Oşinografik bir hüsran!

   Felaket, skandal ve deliliğin ağulu terkibi!

   Dalgalar yeni bilenmiş bıçaklar gibi bordaya, karinaya zınk zınk saplanıyor!

   Şatafatın, debdebenin, ihtişamın dekorundaki kristaller, cinayet sahnelerini gökkuşaklarıyla çerçeveleyip çoğaltıyor.

   Yüzen sarayda kıyametin nihai alametleri belirmişti. Gemi düdüğü müydü çalan, sur mu üflenmişti?

   Oysa daha demin okyanusun demli karanlığında yakamozlu eteklerini kraliçe özgüveniyle sürüyerek süzülüyordu?!

   Müzayede vitrininde siyah kadifeye dizilmiş, mücevherlerle bezeli Bizans hançer koleksiyonu gibi göz kamaştırıyordu.

   Fakat şimdi... birdenbire mutantan bir mutant izdihamı yaşanan, kaotik bir katliam platformuna dönüştü!

   [Derinlerden, Bear McCreary’nin Battlestar Galactica için bestelediği Boomer Takes Hera duyuluyor.]

   Kraliyet düğünü pastası gibi görkemli transatlantiğe, cehennemin zıkkım sosları dökülmüş, lüks döşemelere yayılmış.

   Gaz maskeli komandolar, Kalaşnikov’larıyla [AK 107] keşmekeş çorbasını karıştırıyor.

   Buz dumanı içinde titreyen gövdeler, soğuk namlularla dürtülünce bir anda korlaşıyor!

   Vahşetin haşyeti anbean artıyor.

   Herkes, kuduza yakalanmış zombi çevikliğiyle saldırıyor.

   Viagra reklamı gibi.

   Kambur pompuruğun sırtından çekilen bıçak, titrek cadalozun suratına saplanıyor!

   İhtiyar bir kadın sendeleyerek, uzun ak sakallarından kavradığı bir kelleyi sürüklüyor! Vınk! Gaipten bir ok! Teyzeciğin çürük karpuz kafasını yarıyor!

   Afrikalı büyükelçi, İngiliz rockstar’ın göğsüne baltayı indiriyor!

   Japon işadamı, 1965 Venezuela güzellik kraliçesinin şahdamarını hırsla ısırıp koparıyor!

   Şeyh, kılıçla, mösyönün boynunu vuruyor!

   Nobelli akademisyen, Hollywood jönünü sopalıyor! Kont, leydinin ince belini orakla biçiyor!

   Fraklar, döpiyesler, kravatlar, straplez elbiseler, smokinler, fırfırlar... yırtılıp yanarak, lime lime paçavraya, küle dönüp uçuşuyor!

   72 milletin temsil edildiği cihan harbi modeli.

   Köpekbalığı sırıtışlı hortlakların imha savaşı.

   Uzunluğu 7 bin metreyi bulan koridorlara gürül gürül dolan kan, ter, salya, kusmuk, sümük, yağ, idrar... kokteyli hızla yükseliyor!

   Hercümerç içindeki “son nefes” korosunun dehşetengiz vokali, hercai geceye mentollü bir duman gibi yayılıyor.

   Pili zayıflamış Barbie bebek misali ayaklarını sürüyen Jojo Jaguar, köprü üstünde ağlayarak aranıyor: “Marcooooooo!” Elindeki şarap kadehi, solgun bir feneri andırıyor: “Marcooooooo!” Savrulan kılıçlar, fırlayan oklar, inip kalkan baltalar arasında... Sırılsıklam, mecalsiz bir sarhoşluğun içinden sesleniyor: “Marcooooooo!” GüMMM! Karamel saçların çevrelediği kalp şeklinde sütlü dondurmaya benzeyen yüzü, bir balyoz darbesiyle ezilip dağılıyor!

   İç organlarımın naylon gibi büzüştüğünü hissediyorum. Kalbimin kırmızı kablosu kesiliyor, beynimden bir conta fırlıyor!

   Titanik, granüllü bir adrenalin medcezirinde su yatağı misali savruluyor, korku girdabında bir ölüm döşeği gibi fırıl fırıl dönüyor!

   Yerden göğe yağıyor kan. Tüm fıskiyeler sonuna kadar açılmış. Lazer şovunu andıran; titrek, dalgalı, kızılötesi kan. Festival konfetisi, havai fişek, buz tozları, ham petrol gibi fışkıran, saçılan, desenleşen, yanardöner kan. Yağlı parıltılarla fokurdayıp köpüren, yalazlanarak devriye gezen, lanetli bir hazine gibi ışıl ışıl kan. Titanik’in kendi kanı; art arda patlayan borularından püsküren, pervanelerini döndüren, benzin gibi tutuşup alev alan kan. Kamaralara şırıl şırıl sızıyor, lombozlarda yalpalanıyor, hipnoz helezonları gibi vızıldayıp halkalanıyor! Sel basmış zindan bodrumunun kırmızı alarmı!..

   Ben delireli çok olmuştu. şimdi ise divaneliğin ötesinde, adı konmamış bir evredeyim. Cinnetin artçı şokları, ruhumu meşum bir ayazla yakıyordu. Can çekişirken, şeytan tarafından gıdıklanmak mı desem? Kuyumcu terazisinde tartılmış bir paradoks? Zor sorulardan ibaret bir alınyazısı?..

   Televizyonu açık bırakıp kendimi balkona attım. Bir sigara yaktım. Geceleyin gökyüzü deli kızın çeyizi gibi karmakarışıktı. İstanbul’un üzerine ışık kırıntıları saçılmıştı. Gökte yüzen ince dumanın içinde UFO’lar, yarasaları ürkütmüştü.

   Kimileri tehlikeyi sever; ben onlardan değilim. Fakat bu, peşimdeki profesyoneller için bir anlam taşımıyordu. Alnımdaki soru işareti çengelinin altına noktayı koyacaklardı.

   Cayır cayır yanan okyanus şöminesi Titanik’e atılan son odun ben olacaktım.

   Kıçımı kurtaranlar, kellemi koparacaktı...

   "Babam" dedi kaleci Göksel korkmuş ve ağlamaklı bir sesle, "Babam da orada..."

   "Daha iyi ya... En azından sana baban küfrediyor."

   Sonra hepsine döndü Sami. "Aldırmayın çocuklar" dedi. "Başımızı dik tutacağız ve sahaya çıkacağız. Maçı kazanırız kazanmayız önemli değil. Önce sahaya çıkmalıyız." 

   Soyunma odasındaki karatahtaya yaklaştı ve tebeşirle maçın kadrosunu yazmaya başladı. Başladı başlamasına ama eli gitmiyordu tebeşiri karatahtaya sürtmeye. Adı gibi biliyordu, bu çocukların hiçbiri bugün o sahaya çıkmak istemiyordu. Adı gibi biliyordu, bir süredir ilk on bire giremeyen Tazı Vedat bile sevinmeyecekti bu hafta bulacağı şansa.

   Capsalgine kokusu içinde oturan çocukların ismi defalarca yazıldı bu tahtalara. İlkokulda, teneffüste yaramazlık yaptıkları günden beri adları yazılıp siliniyordu. Bazıları sırf tahtaya adı yazıldı diye dayak yedi öğretmenlerinden. Bazıları, hiçbir şey yapmadıkları halde sırf sınıf başkanına itiraz edemediği için yazıldı o tahtaya. Bazıları bir arkadaşının sırrını ele vermemek için kendini feda etti o karatahtanın kapkara uçurumunda. Ama Puşkaş Sami çok iyi biliyordu ki bugün buraya yazılan isimler bir daha silinmeyecekti. Seneye yeni gelen teknik direktör bu tahtayı silecekti ama bu çocukların ruhundan bugünü çıkaramayacaktı. Yazamıyordu bir türlü Göksel'in adını. Ama Göksel biliyordu sahaya çıkacağını. Eldivenlerini giymişti bile. 

   Puşkaş Sami, "Aldırmayın" dese de dışarıdan gelen uğultuya aldırmamak mümkün değildi. Çocukları birazdan aslanların önüne atacaktı. İçi el vermiyordu ama yapmak zorundaydı. Aslında kendisinin de sahaya çıkmaya cesareti yoktu. Topluca edilen küfürlerin arasında bazı sesleri tanıyordu, Akşam rakı içtiği arkadaşları küfür ediyordu ona. Ağabeyi, kardeşi, bacanağı, eniştesi, komşusu, çocukluk arkadaşları, beraber top oynadığı futbolcu eskileri, kiracısı küfür ediyordu. Bütün bir kasaba hep bir ağızdan salyalar akıtarak küfür ediyordu Puşkaş Sami'ye. Ona "Puşkaş" lakabını takanlar küfür ediyordu. Attığı gollerle sevindirdiği taraftar küfür ediyordu. Kurduğu küçücük hayattan onu koparıp yeniden bu kasabaya getirenler, ayağına kapanıp "kurtar bizi" diye yalvaran yöneticiler, davul zurna eşliğinde küfür ediyorlardı Sami'ye. bunlar aklına geldikçe o da sahaya çıkmak istemiyordu.

   Taraftar olmak ikiyüzlü olmaktı! Puşkaş Sami çocuk denecek yaşta öğrenmişte ve artık çok iyi biliyordu bunu. Maç bitecek, buradan çıkacak ve evine gidecekti. Şimdi ona küfür eden komşusu akşam teselliye gelecekti. Meyhaneye gidecek, şimdi küfür eden garson büyük bir saygıyla onu selamlayacak, sonra, "Sami Abime bir otuz beşlik çek" diye seslenecekti mutfağa. Sami'nin meyhaneye gelmiş olması şerefine kadeh kaldıracak, takımın haline birlikte üzüleceklerdi. Bu küçük stadın kapısından çıkan herkes Sami'yi yeniden sevmeye, yeniden ona saygı duymaya başlayacaktı ama stadyumun içi ne meyhaneye, ne komşuya ne de sokağa benziyordu. Stadyumun içi cehennemdi ve tribündeki kalabalık Sami'yi linç etmek istiyordu.

   Kulakları uyağa tepki veriyor. Uyak - ciddi bir insana gülünç geliyor. 

   "Asrın - insanın!" diye yineliyor. (Ama ona az önce iki sözcük duyup yineIediğini söyleseniz, inanmaz.) 

   "Avrupa'da yetenekli insana şan şöhret elde etmesi için büyük olanak sağlanıyor. Orada başkasının şan şöhretini  severler. Rica ederim, dikkat çekici bir şey yap ve seni şan yoluna çıkarsınlar... Bizde bireysel başarı elde etmek için bir yol yok. Doğru değil mi?"

   Sanki, kendi kendimle konuşuyorum. Birtakım sözcükler, sesler dile getiriyorum. Ve benim şakımam onu rahatsız etmiyor. 

   "Ülkemizde şan yolu parmaklıklarla sınırlanmış... Yetenekli insan ya sönüp gidecek ya da büyük bir skandal koparıp parmaklığı devirmenin yolunu bulacak. Örneğin, ben tartışmak istiyorum. Kişiliğimin gücünü göstermek istiyorum. Kendi şanımı istiyorum. Bizde insana ilgi göstermekten korkuluyor, ben aşırı ilgi istiyorum. Küçük bir Fransız kasabasında doğmak, hayallerle büyümek, kendime yüksek bir hedef koymak ve harikulade bir gün kasabadan çıkıp yürüyerek başkente gitmek, orada fanatik bir şekilde çalışarak hedefime ulaşmak isterdim. Ama Batı'da doğmadım. Şimdi bana şöyle diyorlar: Sen, yani en harikulade kişilik, bir hiçsin sadece. Ben de zaman içinde, karşı çıkabileceğim bu hakikate alışmaya başlıyorum. Hatta şöyle düşünüyorum: Yani, müzisyen, yazar, komutan olarak, Niagara Şelalesi'nin üzerinden bir halatın tepesinde geçerek ün kazanabilirim işte... Bunlar şan şöhret elde etmek için mubah yollar, burada kişilik kendini göstermek için acı çekiyor... Ama bir düşünün, bizde ne zaman bir amaca yönelmişlikten, yararlılıktan bahsedilecek olsa, insandan nesne ve olaylara yönelik ciddi, gerçekçi bir yaklaşım beklenecek olsa, hemen bir hemen bir onay alıp aptalca olduğu besbelli bir şey yaratması, dâhiyane bir rezalet çıkarması ve sonra da, 'İşte siz öylesiniz, ben de böyleyim,' demesi bekleniyor. Sokağa çıkması, seninle bir şey yapması ve etrafı şöyle bir selamlaması bekleniyor: 'Yaşadım, ne istersem yaptım.'"

   Hiçbir şey duymuyor.

   "Hatta kalkıp kendi işini bitirmen bekleniyor. Nedensizce kendini öldürmen. Rezalet çıksın diye. Herkesin hayatına son verme hakkının olduğunu göstermek için. Şimdi bile. Sizin eşiğe kendinizi asmanız.

   "En iyisi Varvara Meydanı'na, şimdi Hogina denen yere asın kendinizi. Yüksek Halk Ekonomisi Sovyeti'nin eşiğine asmalı insan kendini. Orada kocaman bir kemer var. Görmüş müydünüz? Orada oldukça etkili olur."