"Saçmalama!" diyor Bill Shaw. "Arkadaşlar bu günler içindir. Siz de olsaydınız aynı şeyi yapardınız." 

   Bu art niyetsiz sözler, David'in içine işliyor, aklından çıkmıyor. Bill Shaw, kendisinin, yani Bill Shaw'un başına bir darbe alıp sonra da yakılması durumunda onun, yani David Lurie'nin hastaneye gideceğine, bir gazete dışında okunacak tek bir şey olmayan bekleme odasında oturup Bill'i alıp evine götürmek üzere orada bekleyeceğine inanıyor. Bill Shaw, bir kerecik birlikte bir fincan çay içti diye David Lurie'nin arkadaşı olduğuna inanıyor, ikisinin birbirlerine karşı yükümlülükleri olduğuna da. Bill Shaw haklı mı, haksız mı? Olsa olsa iki yüz kilometre uzaktaki Hankey'de doğmuş olan ve bir nalburda çalışan Bill Shaw, kolay kolay arkadaşlık kurmayan erkekler olduğunu, erkekler arasındaki arkadaşlık konusunda aşırı kuşku duyan erkekler bulunduğunu bilmeyecek kadar az mı tanıyor insanları? Eski İngilizcedeki freon ve freond’dan, yani sevmek'ten türeyen, çağdaş İngilizcedeki friend. Bill Shaw’un gözünde, çay içmek bir sevgi bağı mı kurar? Bununla birlikte, Bill ve Bev Shaw olmasa, yaşlı Ettinger olmasa, birtakım bağlar olmasa kendisi şimdi nerede olurdu? Harabeye dönmüş çiftlikte, kırık telefon ve köpek leşleriyle birlikte. 

   Arabaya bindiklerinde Bill Shaw bir kez daha, “Dehşet verici bir şey," diyor. "Gaddarca. Gazetede okuyunca bile fena oluyor insan; ama tanıdığın birinin başına gelince," başını sallıyor, "işte o zaman kafana dank ediyor. Sanki yeniden savaşa girmiş gibi oluyorsun.”

   David yanıt vermeye üşeniyor. Gün henüz sona ermemiş, canlı. Savaş, gaddarlık: Günü sarıp sarmalamak istediğiniz her sözcük, günün kara gırtlağından aşağı yuvarlanıp yutuluyor.

   Bev Shaw, onları kapıda karşılıyor. Lucy bir yatıştırıcı alıp yattı diyor, onu rahat bıraksak iyi olur.

   “Karakola gitti mi?" 

   "Evet, arabanızın bulunması için duyuru yapıldı."

   “Doktora göründü mü?" 

   "Hepsi yapıldı. Siz nasılsınız? Lucy, sizin çok kötü yandığınızı söyledi.”

   ”Yanıklarım var ama göründüğü kadar kötü değiller.”

   ”O zaman biraz yemek yiyip, dinlenmelisiniz.”

   ”Karnım aç değil." 

   Evdeki kocaman, eski moda, döküm küvete su dolduruyor Bev. David, beyaz bedenini boylu boyunca buharlar tüten suya bırakıyor ve dinlenmeye çalışıyor. Ama banyodan çıkma zamanı gelince ayağı kayıyor, neredeyse düşüyor: Bebek kadar güçsüz; aynı zamanda da başı dönüyor. Bill Shaw’u çağırmak zorunda kalıyor, banyodan çıkması, kurulanması, ödünç verilen pijamayı giymesi için yardım almanın rezilliğine katlanmak zorunda kalıyor. Daha sonra Bev ile Bill'in alçak sesle konuştuklarını duyuyor, kendisinden söz edildiğini biliyor. 

   Hastaneden gelirken yanında bir kutu ağrı kesici, bir paket yanık pansumanı ve başına destek vermesi için bir küçük alüminyum alet getirmiş. Bev Shaw, kedi kokan kanepeye yerleştiriyor David’i; o da hemencecik uykuya dalıyor. Gecenin ortasında zihni tümüyle berrak olarak uyanıyor. Bir hayal görmüştü; Lucky kendisiyle konuşmuştu; onun, “Yanıma gel, beni kurtar!” Sözü hâlâ kulaklarımda çınlıyor. Hayaldeki Lucky ellerini öne uzatmış olarak ayakta duruyor, ıslak saçlarını geriye taranmış, beyaz bir ışık halkasının ortasında.

   David yattığı yerden kalkıyor, bir iskemleye çarpıp tökezliyor, iskemle yere devriliyor. Bir ışık yanıyor, Bev Shaw geceliğiyle karşısına dikiliyor. “Lucky’yle konuşmam gerek,” diye kekeliyor David; ağzı kurumuş, dili şişmiş.

   Lucky’nin odasının kapısı açılıyor. Lucky hiç de hayaldeki gibi değil. Yüzü uykudan şişmiş, başkasına ait olduğu belli olan bir sabahlığın kuşağını bağlamaya çalışıyor.

   “Bağışla, bir düş gördüm,” diyor David. Hayal sözcüğü ansızın çok demode, çok tuhaf geliyor kulağına. “Beni çağırdığını sandım.”

   Lucky başını sallıyor. “Çağırmadım. Hadi git uyu.”

   Haklı elbette. Saat sabahın üçü. Ama aynı gün ikinci kez Lucky’nin kendisiyle bir çocukla konuşur gibi konuştuğu dikkatinden kaçmıyor, bir çocukla ya da yaşlı bir adamla.

   David yeniden uyumaya çalışıyor ama uyuyamıyor. Haplardan olmalı, diyor kendi kendine; hayal değil, düş bile değil, yalnızca kimyasal bir yanılsama. Yine de ışık tarlasındaki kadının karaltısı hâlâ gözlerinin önünde. “Beni kurtar!” diye bağırıyor kızı, sözleri berrak, çın çın, kesintisiz. Lucky’nin ruhunun bedeninden çıkıp David’in yanına gelmiş olması mümkün mü? Ruha inanmayan insanların ruhları olur mu, ruhları onlardan bağımsız bir yaşam sürebilir mi?

   Güneşin doğmasına saatler var. Bileği acıyor, gözleri yanıyor, başının derisi yara içinde ve dokununca acıyor. Dikkatlice ışığı yakıyor ve ayağa kalkıyor. Bir battaniyeye sarınarak Lucky’nin odasına gidiyor, kapıyı iterek açıyor, içeri giriyor. Yatağın yanında bir iskemle var; oraya oturuyor. Lucky’nin uyumadığını hissediyor.

   David ne yapıyor? Küçük kızının başında bekliyor, onu kötülüklerden koruyor, kötü ruhları yanına yaklaştırmıyor. Epeyce sonra Lucky’nin gevşemeye başladığını hissediyor. Dudakları aralanırken yumuşacık bir ses çıkıyor, incecik bir horlama duyuluyor.

   “Nereden bilebilirim ki…”

   “Vedat, sen, ben piknik yaptığımız o günü anımsadım. Göl kıyısı çok çarpıcıydı. Ben mangalı yakmaya çalışmış, ama becerememiştim. Etler de iyi pişmemişti. Sen şarap kadehini çok zarif bir biçimde tutuyordun. Vedat, kıra kadeh getirdiğin için alay ederken kayıtsız bir biçimde gülmüştün. Sonra kalkıp göl kıyısına gittin. Ayakların sudaydı. Nilüfer yaprakları kıyı boyunca gölün yüzeyini kaplamıştı. Kurbağalar senfonilerine başlamamıştı daha. Kulaklıkla müzik dinlerken küçük taşlar atıyordun suya. Mutsuz bulmuştum seni. Yanıbaşına koyduğun kadehin yarımdı ve eğreti duruyordu.”

   “Yoo, mutsuz değildim, her şey çok güzeldi. Biraz durgundum. Kalıcı bir görüntünün başkişisi gibi duyumsamıştım kendimi. Arada olur. O zaman da aynı şeyler çok önceleri bir kez daha yaşanmış gibi bir duyguya kapılırım. Yıllardır ilk kez o gün dinlendim, biliyor musun? Piknik sonrası, akşamüzeri otomobili bıraktığımız yere doğru yürüdüğümüz yolu unutmayacağım. Sanki birkaç saat önce yürüdüğümüz yol değildi. Değişmiş, gizemli bir görünüm almıştı. Hem haz veriyordu, hem ürperti."

   "Evet, ürperticiydi. Ben aynı duyguları göl kıyısına giderken, o yoldan ilk geçtiğimizde de duymuştum. Ama dönüş daha ürkütücüydü. Piknikçiler gitmişlerdi. Her şey susmuştu. Sen, Vedat'la birlikte önde yürüyordun. Savruk bir görünüşünüz vardı. O anda geri dönüp bana baksaydınız içimdeki büyük çatışmanın yüzüme de yansıdığını görürdünüz. İçimdeki biri, bana çok benzeyen, ama hiç de benzemeyen, aslında benim çok korktuğum biri başkaldırmıştı. Serinleyen hava nedeniyle omuzlarına aldığın hırkanın kolları cansız bir bedenden uzanmış gibi boşlukta sallanıyordu. Vedat otomobilin bagaj kapağını kaldırmış eşyaları yerleştiriyordu. O anda içimdeki başkaldıran ben, bedenimden ayrıldı, gördüm onu; yere eğilip büyükçe bir taş aldı. Bağırmak için ağzımı açtığımda. Hayır, bağıramadım. Vedat bagaja eğilmişti... Taşı bütün gücümle başına... Oysa az önce birlikte bir şarkı mırıldanmıştık ve elini dostça omuzuma koymuştu... Taş başına vurduğunda bir çığlıkla sarsılmıştı orman... Çok kan aktı mı, bilmiyorum, çünkü o an senin gözlerine bakmıştım. Yüzünde tek çizgi oynamıyordu. Acımasız ve kışkırtıcıydın. Orman yine eski sessizliğine bürünmüştü. Ölüm sessizliği. Sonra, kanın yerde yayılışı gibi ağır ve korkunç bir gülüşün dudaklarına yayıldığını gördüm. Ben yine arka koltuktaydım. Otomobil, kimselerin kalmadığı orman yolunda, bırakılmış çöpler, gazete kâğıtları, şişeler, meşrubat kutuları, bira kutuları, pet şişeler arasından hızla yol alıyordu. Oto teybinde yine o müzik çalıyordu. Üçümüz de susuyorduk. Gözlerimi bir an kapasam; benim olmaktan çıkmış yüzümü, bedenimle birlikte titreşen kocaman bir taşı…”

   Gözlerine dimdik bakıyor şimdi Duygu. Kaskatı yüzüne uymayan canalıcı bir gülüş var dudaklarında.

   “O gün sendeki ‘sen’i ben de gördüm,” diyor, “çünkü onun varlığını duyumsayan bende de bir ‘ben’ var.”

   Çay fincanını sehpaya bırakıp kalkıyor, gözlerini kırpmadan kendini izleyen Duygu’nun önünde duruyor. Dizleri üstüne çöküp onun gittikçe anlamsızlaşan yüzünü avuçları arasına alıyor. Sonra ağır ağır o gözlerin karanlık uçurumuna doğru çekildiğini duyumsuyor. 

   Cadde bomboştu. Arada hızla geçen bir araç sessizliği bozuyordu. Dakikalar önce durağa bir otobüs yanaşmıştı. Belki de son otobüstü.. Bir kişi inmişti; uzun siyah mantolu, siyah süet çizmeli, büklüm büklüm saçlı bir kadın. Emin adımlarla geçmişti caddeyi. Cama alnını dayayıp apartmanın giriş kapısına kadar izlemişti onu. Ama gelmiyordu.

   Bardağına kanyak doldurdu. Koltuğa gömülüp gözlerini yumdu.

   Geçtiğimiz günlerde yanıma altı yaşındaki yeğenim geldi. "Teyze" dedi, "Duyduğuma göre çocuk yapmayacakmışsın. O zaman sen ölünce bütün malın mülkün yeğenlerine kalacak dimi, yani bizim olacak." Henüz okumayı sökemedi ama miras hukukunda uzman, maşallah! Evet dedim, bütün her şeyim sizin olacak. Hatta ben ölene kadar daha çok ev alırım, sen o yüzden dua et ben zengin olayım sana daha çok şey bırakayım. Bu da benim çakallığım işte. Onun için normaldi bu. Dokunmadım hayaline, umuduna. Ben ölürsem hiç üzülmeyecek misin zalimin evladı demedim mesela. Bu korkuyu içine salmaya gerek yoktu, Beni öldürüp, benim evimde, benim kıyafetlerimle hayal ediyordu kendini, mantıklıydı, ben de olsam aynısını yapardım. 

   İnsan en çok kendi ölümüne ağlarmış. Bu cümleyi ilk okuduğumda da vurulmuştum. Çünkü ben de zaman zaman oturur kendi ölümümü ağıtlar yakar ağlardım. Bir keresinde, ergenliğimin doruk noktalarını yaşadığım bir zaman dilimiydi, oturdum ve sabaha kadar ölümümü düşünerek ağladım. O kadar çok ağladım ki gözüm, yüzüm her tarafım şişti. Ergenlikten olsa gerek; aynadaki yansımama bakıp yüzüm şişken ne kadar güzel olduğumu düşündüm. Az önce cenaze namazımı kıldıran, bütün akrabalarımı arkamdan salya sümük ağlatan ben, şimdi güzelliğim üzerine hülyalara dalmıştım. İnsana en çok kendi ölümü koyar. 

   Her ne olursa olsun babanın ya da annenin ölmesi, sana acayip bir karizma katar. Bir hikayen olur. Hayatından insanlar çıkar. Okulda adını babası olmayan çocuklar hanesine yazarlar. İlk önce zoruna gider bu olan biten. Devletin gözünde bile yetimsindir. Sana para verir, ayrıcalıklar tanır. İlk zamanlar kaçtığın, kimselere söylemediğin babasızlık, devletin verdiği çeyiz parası olur. 

   Babası olan kuzenlerin, sen evlerine gitmeden önce anneleri tarafından uyarılır: "Sakın babanla samimi olma, hatta babana baba bile deme!" 

   Ne desin çocuk, Kemal mi! 

   Sen misafirliğe gidersin çocuklar bir sana bakar bir babalarına. Aradaki ilişkiyi kurmaya çalışır. Sen bir babaya bakarsın bir önüne. Bir gün bir kuzenim yanıma geldi, "Annem, sen gelince babamdan uzak durmamı söylüyor. Söyle babama ne yapacaksın?" diye sordu. Böyledir... Senin baban ölür birçok kişinin travması olur. 

   Baban ölür ve bunu her zaman, her yerde koz olarak kullanabilirsin. Artık acı hanene bir acı daha eklemişsindir, hem de en afilisinden. Belki bir gün bir kitap yazarsın kitabın ilk hikâyesi bu olur.