"Harry Potter ve Felsefe Taşı" - J.K. Rowling
Harry, o kadar dersin üstüne haftada üç akşam Quidditch antrenmanı da binince, Hogwarts'ta iki ayın nasıl geçip gittiğini fark etmedi bile. Şato, kendisine Privet Drive’dan çok daha sıcak bir yuva olmuştu. Temel bilgileri öğrendikleri için, dersleri de gittikçe daha ilginç oluyordu.
Cadılar Bayramı sabahı, koridorları saran nefis bir kabak tatlısı kokusuyla uyandılar. Daha da güzel bir şey oldu sonra: Profesör Flitwick, Tılsım dersinde artık nesneleri uçurabilecek duruma geldiklerini söyledi; Neville’in kurbağasını odada dört döndürerek uçurduğundan beri herkes bu anı heyecanla bekliyordu. Profesör Flitwick, ilk alıştırmalar için çocukları çifter çifter ayırdı. Neyse ki, Harry'nin yanına Seamus Finnigan düştü, çünkü Neville de onunla ikili oluşturmak için bayağı heveslenmişti. Ama Ron, Hermione Granger’la çalışacaktı. Buna Ron'un mu, Hermione'nin mi daha çok içerlediğini anlamak çok güçtü doğrusu. Hermione, Harry'nin süpürgesi geldiğinden beri ikisiyle de konuşmamıştı.
Profesör Flitwic her zamanki gibi kitaplarının üstüne tüneyerek, “Çalıştığımız o bilek hareketlerini sakın unutmayın!" diye cıyakladı. “Hızlı ve kesin, unutmayın, hızlı ve kesin. Büyülü sözcükleri doğru söylemek de son derece önemlidir - Büyücü Baruffio’yu hatırlayın hep, ‘f’ yerine ’s’ deyince kendini sırtüstü yerde buluvermişti, göğsünün üstüne de bir yaban mandası çökmüştü.”
Çok güçtü bu. Harry’yle Seamus’ın bilek hareketleri hızlı ve kesindi, ama uçurmak istedikleri kuştüyü sıranın üstünde duruyor, bir türlü havalanmıyordu. Seamus’ın sabrı taştı sonunda asasıyla uçurmaya çalışırken kuştüyünü ateşe verdi - Harry onu şapkasıyla söndürmek zorunda kaldı.
Yan sıradaki Ron’un da şansı pek yaver gitmiyordu.
Uzun kollarını yeldeğirmeni gibi sallayarak, “Wingardium Leviosa!” diye bağırıyordu.
Harry, Hermione’nin atıldığını duydu: “Wing-gar-dium Levio-sa diyeceksin, ‘garı’ı uzatacaksın.”
“O kadar iyi biliyorsan, sen söyle,” diye homurdandı Ron.
Hermione cüppesinin kollarını sıyırdı, asasını sallayarak “Wingardium Leviosa!” dedi.
Tüyleri sıradan havalandı, başlarının bir metre kadar üstünde uçuştu.
Profesör Flitwick, el çırparak, “Harika!” Diye bağırdı. “Herkes baksın, Miss Grander başardı!”
Ders sonunda Ron dokunsan patlayacaktı.
Kalabalık koridorda kendilerine yol açarak yürürlerken, “Bu kıza kimsenin katlanamadığına şaşırmamalı,” dedi. “İnsan değil, karabasan.”
Yanından geçerlerken biri çarptı Harry’ye. Hermione’ydi. Harry ona bir göz atınca irkildi - kız gözyaşları içindeydi.
“Galiba söylediklerini duydu.”
“Ne olurmuş duyduysa?” Dedi Ron, ama o da biraz tedirgin olmuşa benziyordu. “Hiç arkadaşı olmadığının farkına vardı herhalde.”
Hermione bir sonraki derse gelmedi, bütün öğleden sonra da ortalarda görünmedi. Cadılar Bayramı şöleni için Büyük Salon’a giderlerken, Parvati Patil’in, arkadaşı Lavender’la konuşmasına kulak misafiri oldular; Parvati Patil, Hermione’nin kızlar tuvaletinde ağladığını, yalnız kalmak istediğini söylüyordu. Ron’un tedirginliği daha da arttı bunları duyunca, ama biraz sonra Büyük Salon'a girip de Cadılar Bayramı süslemelerini görünce, Hermione'yi unutuverdiler.
Duvarlardan ve tavandan havalanan bin yarasa uçuşuyordu tepelerinde, bin yarasa da kara bulutlar gibi masaların üstünde kanat çırpıyor, içleri oyulmuş balkabaklarında yanan mumların ışıklarını titretiyordu. İlk geceki şölende olduğu gibi, altın tabaklarda yemekler belirdi ansızın.
Harry tam bir közlenmiş patatesi mideye indiriyordu ki, hoplaya zıplaya Profesör Quirrell girdi salona; sarığı çözülmüştü, yüzünde dehşet okunuyordu. Herkes onun Profesör Dumbledore’un koltuğuna doğru ilerlediğini, masaya yaslandığını gördü. “İfrit -“ diye inledi Profesör Quirrell, “ - zindanda ifrit var - haberiniz olsun." Sonra yere yığılıp bayıldı.
Kayıtlar
0 Comments